این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «بی نامی» در میان فیلم های اجتماعی پر مدعا ویک جانبه نگر و سیاه و تلخ نما، یک فیلم متفاوت  و بدون ادعای اجتماعی است. علیرضا صمدی، کارگردان «بی نامی» نقطه عطف موضوعی فیلم خود را مسأله مهم کشف و بازیابی هویت انسانی که گاه در لابلای غبار های زندگی و مشکلات مالی و مادی و برخی مناسبات کور خانوادگی و اجتماعی، از نگاه نقد و تغییر و تکامل پنهان می ماند، قرارداده است.

وی ادامه داد: «بی نامی» برای همراه کردن مخاطب خود با کوشش های شخصیت های اصلی داستان فیلم، به موازات تلاش آن ها جهت یافتن یک گمشده به زندگی  و درونیات و روابط خود جست و جو کنندگان هم نقب می زند و با این شیوه تماشاگر را همزمان به دیدار و پیگیری کوشش زوج جوان قهرمان فیلم برای پیدا کردن دوستی که گمشده است و دستیابی آن ها به هویت انسانی خود و شناسایی آگاهانه خویشتن خویش دعوت می کند.

آذین خاطرنشان کرد: سازنده «بی نامی» برای رساندن کاراکترهای محوری فیلم به حقیقت، که به رغم پیشینه تئاتری برای امرار معاش دریک کافی شاپ به کار اشتغال دارند افزون بر ادای دین به تئاتری ها و انتقاد و اعتراض تلویحی از شرایط حاکم بر تئاتر کشور و کاستی های اجتماعی و فرهنگی و بخشی از دغدغه های جوانان کوشیده است بدون غلو گویی و تاریک نمایی زندگی اجتماعی، آدم  های فیلم خود را ملموس و باورپذیر تصویر کند.

این مدرس سینما با بیان اینکه پردازش نسبی شخصیت های مرکزی قصه، فضاسازی های واقع نما و گزینش و بازی گیری مناسب از برخی بازیگران از جمله امتیازهای این اثر سینمایی است اظهار داشت: روایت تقریباً روان رخدادهای فیلم بدون بازی و ادا و اطوارهای روشنفکرنمایانه درقصه گویی و تصویرسازی به انتقال پیام فیلم با این معناکه خود را بشناسیم و یادست کم، گاه به خودسر بزنیم، کمک کرده است. صمدی در «بی نامی» در بیان حرف های اجتماعی به زبان سینما و تصویر ناموفق نیست و گام های نخست در مسیر سینمای حرفه ای را مقبول برداشته است. فیلم قوی و بامحتوا و خوش ساخت تر آتی این سینماگرتازه نفس اجتماعی، او و توانایی ها و قابلیت هایش را بیشتر خواهد نمایاند.

آذین سپس فیلم جدید کمال تبریزی را هجویه ای سیاسی خواند و خاطرنشان کرد: بدون شک کمال تبریزی یکی از سینماگران مطرح و بحث برانگیز کشور است. کارنامه سینمایی و تلویزیونی او تنوعی از تولیدات هنری در گونه های گوناگون دفاع مقدسی، خانوادگی، اجتماعی، عارفانه، کمدی، سیاسی و حتی سفارشی را نشان می دهد! در میان آثار سینمایی او به دلایل مختلف از جمله مضامین و محتوا های متفاوت، فیلم های «لیلی با من است»، «مارمولک» و «مارموز» در حال اکران و در تلویزیون، سریال های «شهریار» و «دوران سرکشی» از مطرح ترین های سینما و سیما   هستند.

وی افزود: این فیلم و مجموعه ساز فعال، مسیری ناهموار را در ساخت آثارش پیموده و کوشیده است خود و فیلم هایش را باتحولات اجتماعی همسو نشان داده و به نوعی فیلمساز زمانه باشد. او در واقع پیوسته با موضع گیری ها و نظریه ها و ساخته هایش، دگرگونی فکری و سیاسی خود را به نمایش گذاشته است. این دگرگونی به گونه ای است که میان تولیدات سال های نخست فیلمسازی او و ساخته های سال های اخیرش از منظر مضمون و محتوا فاصله انداخته است.

آذین تأکید کرد: البته سیر چنین مسیر پرتلاطم،   طی سال ها در بعضی دیگر از هنرمندان کشور هم رخ داده است، ولی سلطه نگاه و نگرش سیاسی و جناحی در تبریزی و آثارش او و کار هایش را از سایرین تا حدی متمایز کرده است. کمال تبریزی کارگردان پیشین فیلم های ارزش مدار، اکنون در جایگاه و کنار فیلمسازان معترض و منقد سیاسی ایستاده است. نکته اینکه نگاه منتقدانه و معترضانه او، بیش از آنکه سمت وسوی اجتماعی و ملی داشته و با فرهنگ و ادبیات و باورهای جامعه همسو باشد، نمایشگر گرایش های سیاسی و جناحی او است.

وی ادامه داد: فیلم جدید روی پرده او هم در همین راستا قرار دارد. «مارموز» با نام قبلی «خودسر» یک هجویه شبه سیاسی و کمدی نما است که در قالب استندآپ کمدی های سطحی رایج با بازی حامد بهداد، برای هجو و تمسخر یک شخصیت سیاسی در قالب یک فرد سوداگر زیادی خواه، خودسر و شیفته قدرت ساخته شده است. واقعیت اینکه، «مارموز» به عنوان یک فیلم سینمایی نشانی ازمولفه ها و مختصات و امتیازهای سینمایی فیلم های «لیلی بامن است» و «مارمولک» و حتی فیلم خوب عارفانه «یک تکه نان» را ندارد و بیشتر شبیه جنگ های سطحی و دم دستی تلویزیونی است که می کوشند با لطیفه گویی و شوخی های زمخت و جوک های شایع در فضای مجازی و تیکه اندازی به بعضی مسئولان و نقد گونه کاستی های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی، به اصطلاح خنده سازی کنند!

این منتقد مطرح سینمای کشور اظهار داشت: با این همه و به رغم نواقص داستانی و سینمایی، تماشاگر  فیلم «مارموز» به برخی رفتارها، موقعیت ها، دیالوگ ها و عملکردهای قدرت تشنه قدرت فیلم یا به زعم تبریزی، همان شخصیت سیاسی وجنجالی می خندد. گرچه کارگردان «مارموز» در هجو نمایی شخصیت سیاسی و تصویرسازی از ساده لوحان و ساده انگاران  در چارچوب موضوع فیلم «مارموز» زیاد بد عمل نکرده است، اما فیلم او تحلیلی و مانا و روشنگرانه و تاثیرگذار نیست.

وی در پایان این گفتگو افزود: «مارموز» در بهترین حالت، یک فیلمک شبه سیاسی تاریخ مصرف دار است که صرفاً برای خنداندن مخاطبان با هزلیات و هجویات و بدون هیچ دستاورد هنری ساخته شده است و همین ۲ مورد این روزها برای کشاندن تماشاگر به سالن های سینما و فروش میلیاردی فیلم کافی است!